To samo serce

Płynie nam życie w różańcu dni,
Nim dzień nastanie – już jego kres.
Gasną radości, gubią się łzy...
Takie to życie po prostu jest.

Wśród łąk dzieciństwa wstaje nasz świt.
Niebo tam blisko kwitnie jak len.
W kropelce rosy bajka się skrzy.
Gdzież są te łąki? Zabrał je sen.

Młodości ogród jak rajski ląd.
Prędko go trzeba opuścić nam,
By w trudach znaleźć swój ziemski kąt
I tylko tęsknić do gwiezdnych bram.

Płynie nam życie adwentem lat.
Nim rok dojrzeje – już jego kres.
W życiu nasz każdy przekwita kwiat,
Lecz wciąż w nas serce to samo jest.

e