Jerzemu Kukuczce

Byłeś z tych, co gór dumnych ujarzmiają szczyty,
A z nimi pokonują ludzkiej mocy braki,
Zazwyczaj wyznaczając najtrudniejsze szlaki,
Bo w swoim sercu noszą zew Nieba wyryty.

Wyzwał cię góry Lhotse południowy diadem,
Któremu się kłaniają śnieżnych mgieł bałwany.
Skrzydłem anioła śmierci strącony ze ściany
Zostałeś pod nieznanym lodowym pokładem.

Nam – już nie tak ambitnym – mapa nizin dana,
A śmierć tym bardziej czeka nas w gliniastym pyle,
Im dalsza od gór szczytów jest nasza natura.

Lecz gdy u kresu czasów zabrzmią trąby Pana,
Ty jako jeden z pierwszych ockniesz się w mogile,
Gdyż brzask nowego świata zacznie płonąć w górach.

e