Poszukiwany

Nikt nie wie, jak dawno odszedł i nie wrócił.
Mędrcy powiadają, że już porzucił świat.
Promiennym spojrzeniem szukają Go gwiazdy
I wytrwały Księżyc ze srebrną pochodnią.
Szuka Go też Słońce od wschodu po zachód,
Szukają obłoki uskrzydlone wiatrem,
Szuka Go wieloryb w głębi oceanu
I szuka skowronek zgubiony w błękicie.
Ale najwytrwalej poszukują ludzie –
Najmniejszym kochaniem i wszelką tęsknotą,
Dzieląc się uśmiechem i gubiąc łez ziarna,
Każdą iskrą myśli i pracy owocem,
Dlatego że wątpią, dlatego że wierzą,
Z innymi się łącząc lub całkiem samotnie,
Szukają, choć czasem nic o tym nie wiedzą –
Tu w Imperium Kłamstwa, gdzie klakierzy śmierci
Nieustannie krzyczą, że szukać daremnie.
A tylko niektórzy dziecinni poeci
Przykładają ucho do bram tego świata
I zielonym piórem wciąż cierpliwie głoszą,
Że oto powraca śladami Zbawienia.

e